چیزی به سال نو نمونده... وقت دعا کردنه.
من امسال پای سفره هفت سین دعا می کنم که آدمها اینقدر از جنگ متنفر نباشن و قدر جنگ، این هدیه پروردگار رو بدونن تا چشماشون به هدف خدا از آفرینشش باز بشه و بدینوسیله بتونن ازش نجات پیدا کنن.
دعا می کنم آدمها اینقدر از شکست نترسن که هر دروغی به خودمون و بقیه گفتیم از ترس شکست بود.
دعا میکنم اینقدر برای عید همدیگه شادی و لبخند آرزو نکنیم. دوست داشتن حسادتها و غصه ها و هر چیز تلخ که تو وجودمونه را برای هم آرزو کنیم که تا وقتی بدیها رو دوست نداشته باشیم هر چقدر ازشون فرار کنیم و سعی کنیم دچارشون نشیم. ازشون خلاص نمیشیم و به لبخند و شادی نمیرسیم.
دعا می کنم آدمها انقدر دانا بشن که بجای دعا برای سلامتی بیمارها، قدر بیماریها رو دریابن و خدا رو بخاطر اینهمه بیماری در جهان شکر کنن. که تنها بدینوسیله هست که از بیماریها رها میشن و از رنجشون نجات پیدا میکنن.
دعا می کنم آدمها انقدر بزرگ بشن تا بتونن منظور خدا رو درک کنن که به هر معتاد به چشم هدیه ای برای اجتماع نگاه کنن نه یه ننگ!
دعا می کنم که رومونو از مرگ برنگردونیم، وقتی مردایی رو میبینیم که انقدر همسرانشونو کتک زدن که همسرانشون بیماری اعصاب گرفتن یا وقتی کسی رو دیدیم که به عشقش خیانت کرده انقدر درکش کنیم و بتونیم بهش حق بدیم که جلوی پر شدن قلبمون از محبتش رو نگیریم، از دروغ، از قتل بچه های بیگناه، از خشم و دعوا و فحش و چاقوکشی، از افسردگی و احساس تنهایی بی پایان، از کارکردن بچه های فقیر کنار خیابون، از جون دادن آدمها از شدت گرسنگی، از احساس ترس و احساس انزجار و هزاران هدیه مقدس پروردگار منزجر نباشیم. دعا می کنم روزی برسه که همه مون نه از سر ناچاری و صبر که از ته قلب، برای حضور همه شون از خدا تشکر کنیم.
روزی که بفهمیم جشن زندگی بدون هر یک از اینها چیزی کم داره! و بفهمیم چیزی که بهشت زندگی رو به جهنم تبدیل می کنه اینها نیستن بلکه ترس و فرار از اینهاست...
دعا می کنم...