سرنوشت هلن دختری به زیبایی مهتاب

جونم واسه خواننده های عزیزم حکایت کنه که قصه امشب ما راجع به سرنوشته... نتیجه گیری و بحث و صحبت بمونه واسه پست بعدی فعلا چشماتونو ببندین و با افسانه امشب همراه بشین...
سالها پیش در شهری نه چندان دوردست، زیباترین دختر دنیا متولد شد. دختری بسیار زیبا با چشمانی آبی به رنگ دریا و پوستی به سپیدی مهتاب در آغوش خانواده¬ای خوب و پاک دل به دنیا اومد. اون خانواده، نام زیبای هلن رو برای دخترشون انتخاب کردند. چهار سال گذشت و هلن کوچولو مثل همه دخترهای دیگه شهر بزرگ شد تا اینکه بالاخره اون روز شوم فرا رسید.
روزی که هلن داشت جلوی در خونه شون بازی می کرد که دید یه پیرزن زشت و ترسناک وسط کوچه به دیوار تکیه زده و به اون خیره شده... هلن نمی دونست که اون عجوزه، جادوگر کهنسال اون سرزمین بود ولی با این وجود ترسید و یه قدم عقب برداشت. اون نمی دونست که جادوگر، خودش روزگاری بسیار زیبا بود و حالا در حسرت و حسادت اینهمه زیبایی داشت می سوخت.
جادوگر که میدونست نمیتونه زیبایی هلن رو به چنگ بیاره، از شدت ناراحتی به هلن گفت: نفرینت میکنم که همیشه تنها بمونی و این همه زیبائیت جز حسرت چیزی برات به همراه نیاره. هلن کوچولو ترسید و جیغی کشید و به طرف خونه شون دوید. هلن دیگه از اون به بعد جادوگر رو ندید اما خاطره اون روز چنان در ذهنش موند که تا سالها بعد، هر بار موقع خداحافظی با مهمون هایی که دوستشون داشت، از ترس تنها شدن، گریه می کرد.
نسیم روزگار با تموم فراز و نشیبش به آرومی بر قهرمان زیبای قصه ما وزید و اونو به دختری جوون تبدیل کرد. دختری با چشمانی به رنگ آبی دریا و پوستی به سپیدی مهتاب. دختری نجیب و پاک دل...
دختری که بزرگترین آرزوش در اعماق قلبش پیدا کردن یه همسر خوب بود. پسری جوون که اونو با خودش به خونه ای کوچیک ببره و یک عمر، اونو در آغوش گرم عشق خودش بگیره... یه خانواده کوچیک با دو سه تا بچه دوست داشتنی... شاید براتون کمی عجیب باشه که دختری به این زیبایی، چرا باید بزرگترین آرزوی زندگیش انقدر کوچیک باشه اما باید بدونین که علتش این بود که بزرگترین ترس هلن، ترس از نفرین جادوگر و تنها موندن بود هر چند که شاید خودش هم دیگه اون خاطره رو به خاطر نداشت.
جونم واسه خواننده های گلم بنویسه که بالاخره از بین پسران جوانی که آرزوی همسری این دختر جوان رو داشتند، قلب هلن رو پسری جوان روشن کرد که هلن رو از همه پسرهای دیگه بیشتر دوست داشت. پسری خوش تیپ، جوون و تحصیلکرده از خانواده ای خوب... و به دنبال قول و قرارها، روزگار خوش قرارهای عاشقانه آغاز شد. از بخت خوش هلن، هر دو خانواده هم به این وصلت راضی بودند و قرار گذاشته شد پسر برای گذروندن تحصیلات عالیه برای چند سال به یه کشور دیگه بره. و به این ترتیب دوران تلخ و شیرین انتظار فرا رسید. چه روزها و چه شبهایی که ترس از تنهایی هلن بهش می گفت اگه اون پسر دیگه بر نگرده چی؟ اگه جادویی نظرشو عوض کنه چی؟
و هلن به این صدا گوش نداد و صبورانه منتظر پسر موند تا بالاخره پسر برگشت. برگشت اما به محض ملاقات هلن بهش گفت که کس دیگه ای رو پیدا کرده و میخواد با اون ازدواج کنه. هلن باورش شد که پسر جادو شده و قلبش شکست. و کابوس تنهایی، دوباره و این بار قویتر بهش حمله برد.
بار دیگه مردان جوان بسوی هلن سرازیر شدند اما هلن که از شکست قبلی خیلی بیشتر ترسیده بود سعی کرد اینبار سختگیری بیشتری کنه تا فقط کسانی که واقعا دوستش دارند پای عشقش بمونن. اما مردای جوانی که پس زده شدند حس می کردند که هلن دل در گرو عشق قبلیش داره و از مردها متنفر شده یا اصلا نمیخواد ازدواج کنه، پس بعضی هاشون کنار کشیدند. در شهر پیچید که هلن دیگه نمیخواد ازدواج کنه پس خواستگاران هلن کمتر شدند و این هلن رو بیشتر ترسوند. نمی دونم شاید هلن گاهی وقتها هم سعی میکرد سختگیری شو کمتر کنه و رابطه ای تازه رو شروع کنه اما با شروع هر رابطه، ناخودآگاه هلن بزرگترین دغدغه هلن این بود که آیا مردش در لحظات سخت تنهاش میذاره یا نه و اگه توی هر امتحانی اینو حس می کرد، خودش پیش دستی میکرد و برای اینکه دلش نشکنه زودتر رابطه شو بهم میزد.
و به این ترتیب روزگار هلن در تنهایی می گذشت تا اینکه ...
معمولا آخر افسانه ها خوب تموم میشه اما متاسفانه افسانه ما یه داستان واقعیه (به شرط صرفنظر از سکانس ملاقات هلن کوچولو با جادوگر پیر که مطمئنم اونهم یه اتفاق مشابهی داشته) برای همین باید بگم تا اینکه هلن پیر شد. اون مرگ تمام اقوامشو حتی برادرها و خواهرهاشو به چشم دید و هر روز تنهاتر شد تا اینکه قدش خمیده شد، گوشهاش سنگین شدند و هنوزم که هنوزه در سن هشتاد سالگی، تنها در همسایگی ما زندگی می کنه... و هنوزم انقدر از تنهایی می ترسه که چند ساله هر روز صبح یه دونه نون اضافه میگیره تا سر راه منزلش بیاره دم خونه ما و همین جوری بده بهمون تا به این بهانه دو کلمه باهامون حرف بزنه. و هنوز از مهربونیش همین بس که سه سال پیش، یکبار که من برای مادرم چند تا شاخه گل گرفته بودم و به خونه بردم، داشتم جلوی خانم هلن به مادرم می دادمشون که با دیدن نگاهی که در چشمان آبی زیبای این پیرزن نقش بسته بود یکی از اون شاخه گلها رو بهش دادم و گفتم بفرمائید! اینهم برای شما...
و از اون زمان، سه ساله که هر هفته هلن با دستهای خودش که به سپیدی مهتابه، یه لیوان ماست درست می کنه و میاره دم خونه مون و به مادرم میگه برای آقا مسعود آوردم. و هنوزم که هنوزه موقع درددل کردن میگه همبشه از تنهایی می ترسیدم و تنهایی شد سرنوشتم!
و هنوزم که هنوزه هربار خانوم هلن پیر رو می بینم از خودم می پرسم این سرنوشت چیه و کجا نوشته شده و چطور می تونیم عوضش کنیم؟