به یاد حسین پناهی...

این دفتر را به جواد یساری تقدیم می کنم

که عمری شرافتمندانه آواز خواند...

و گمان نکنم فهمیده باشد

کتاب حضرت موسی

انجیل است یا تورات!

در کودکی نمیدانستم که باید از زنده بودنم خوشحال باشم یا نباشم! چون هیچ موع گیری خاصی در برابر زندگی نداشتم!

فارغ از قضاوتهای آرتیستیک، در رنگین کمان حیات ذره ای بودم که می درخشیدم! ن روزها میلیونها مشغله دلگرم کننده در پس انداز ذهن داشتم از هیات گلها گرفته تا مهندسی سگها،از رنگ و فرم سنگها گرفته تا معمای باران و ابرها، از سیاهی کلاغ گرفته تا سرخی گل انار، همه و همه دل مشغولیهای شیرین ساعات بیداریم بودند! به سماجت گاوها برای معاش،زمین و زمان را می کاویدم و به سادگی بلدرچین سیر می شدم.

گذشت ناگزیر روزها و تکرار یکنواخت خوراکی های حواس، توقعم را بالا برد! توقعات بالا و ایده های محال مرا دچار کسالت روحی کرد و این در دوران نوجوانیم بود! مشکلات راه مدرسه در روزهای بارانی مجبورم کرد که بخاطر پاها و کفشهایم به باران با همه عظمتش بدبین شوم و حفظ کردن فرمول مساحت ها، اهمیت دادن به سبزه قبا را از خاطرم برد! هر چه بزرگتر شدم به دلیل خودخواهیهای طبیعی و قراردادهای اجتماعی از فراغت آن روزگار طلایی دور و دورتر افتادم!

این روزها و احتمالا تا همیشه، مرثیه خوان آن روزها باقی خواهم ماند! تلاش می کنم به کمک تکنیک بیان و با علم به عوارض مسموم زبان، آن همه حرکت و سکون را بازسازی کنم و بعضا نیز ضمن تشکر و سپاس از همه همنوعان زحمتکشم که برایم تاریخها و تمدنها را ساخته اند گلایه کنم که مثلا چرا باید کفشهایمان را به قیمت پاهایمان بخریم و چرا باید برای یک گذران سالم و ساده،خود را در بحرانهای دروغ و دزدی دیوانه کنیم!

پی نوشت: یادش بخیر... امشب از اون شب هاست که دلم گرفته.