پیش از اینها

سلام به همه دوستهای خوبم، به همه آدمهای دنیا که یکی از یکی خوبترن! که انقدر محبت تو قلب هر آدمی نهفته است که میشه بخاطر اون لحظاتی که میذاره از قلبش بریزن بیرون، یه عمر عاشقش شد. امشب عجیب شنگولم! پریسا دوباره رفته سر کار... البته چون اسمش تو بابل پیچیده و جوونها میان و بهش گیر میدن بنا شده بیاد تهران! داییم با گذاشتن چند میلیون سفته، پاشو عمل کرد و پاش صاف شده!
بچه احمد هم از بیمارستان مرخص شده و امشب که مامانم رفته بود خونه شون بهم گفت که امیر محمد بهش سلام کرده و اگرچه اکثر ساعات روز بهش قرص خواب میدن تا استراحت کنه و یه خورده تو حرف زدن تپق میزنه اما کلا خوب شده... هورااااااااااااااااااااااااااا..... (همه اونهایی که واسه امیر محمد دعا کردن بهم یادآوری کنن یکی یه بوس یه بغل طلبتونو بدم:)
امروز همه چیز زیبا بود! از بابل که داشتم میومدم تهران دیدم آرمیتا خانوم محشر بپا کرده! اگر چه آناهیتای خوشگل و پاک دلم نتونست آب زیادی جمع کنه اما آرمیتا با کلی تلاش تونست یکی یکی خوشه های برنج رو به بار بنشونه تا عطر خوبشون بازم تو راه جاده بابل – آمل مشامم رو پر کنه!
البته برای دوستان عزیزم که ممکنه ایندو نفرو نشناسن باید بگم که آناهیتا یا اگه بخوام اسم اوستایی شو کامل بگم «اردویسور آناهیتا» به معنی پاک و بی آلایش، فرشته باران و رودها و چشمه هاست. اگه دفعه بعد با دقت به صورت فلکی دلو نگاه کنین می تونین تصویرشو ببینین که داره با یه دلو آب میریزه رو زمین تا رودها و چشمه ها رو پر کنه! ایناهاش: http://i33.tinypic.com/6poswl.jpg
آرمیتا هم اسم کاملش «اسپنتا آرمه ئیتی» هست که سپندارمذ یا اسفند (آخرین ماه سال) نامهای دیگرش هستن. اون فرشته محافظ زمین و گیاهان و حیات در اونه... لطفا شما دفعه بعد که به صورت فلکی سنبله نگاه کردین یه تصویر که حداقل به اندازه نام آرمیتا زیبا باشه پیدا کنین نه یه چیزی در این حد: http://i37.tinypic.com/28u5rbm.jpg
و اما میرسیم به زیباترین و مهربونترین شون که همون هرمز مهربان و ساده و زیباست... همون روح نورانی کیهان که اسم کاملش اهورامزداست و امروزه با نام کسالت بار و بیمزه خدا صداش می کنن! پیدا کردن تصویر این یکی یه خورده سخت بود اما بالاخره موفق شدم تصویرشو در یه شعر طولانی اما زیبای زنده یاد قیصر امین پور پیدا کنم.
امیدوارم طولانی بودن شعرش باعث نشه که تند تند بخونین تا زودتر بفهمین آخرش چی میشه؟ به معنی هر بیتش کلی میشه خیره شد! اسم شعرش هست: «پیش از اینها...»

پیش از اینها فکر می کردم خدا
خانه ای دارد کنار ابرها

مثل قصر پادشاه قصه ها
خشتی از الماس و خشتی از طلا

پایه های برجش از عاج و بلور
بر سر تختی نشسته با غرور

ماه، برق کوچکی از تاج او
هر ستاره، پولکی از تاج او

اطلس پیراهن او، آسمان
نقش روی دامن او، کهکشان

رعد و برق شب طنین خنده اش
سیل و طوفان، نعره توفنده اش

دکمه پیراهن او، آفتاب
برق تیغ و خنجر او، ماهتاب

هیچ کس از جای او آگاه نیست
هیچ کس را در حضورش راه نیست

*******
پیش از اینها خاطرم دلگیر بود
از خدا، در ذهنم این تصویر بود

آن خدا بی رحم بود و خشمگین
خانه اش در آسمان، دور از زمین

بود! اما در میان ما نبود
مهربان و ساده و زیبا نبود

در دل او دوستی جایی نداشت
مهربانی هیچ معنایی نداشت

هر چه می پرسیدم از خود، از خدا
از زمین، از آسمان، از ابرها

زود می گفتند: این کار خداست
پرس و جو از کار او کاری خطاست

هر چه می پرسی، جوابش آتش است
آب اگر خوردی! عذابش آتش است

تا ببندی چشم، کورت می کند
تا شدی نزدیک، دورت می کند

کج گشودی دست، سنگت می کند
کج نهادی پای، لنگت می کند

تا خطا کردی، عذابت می کند
در میان آتش، آبت می کند

*******
با همین قصه، دلم مشغول بود
خوابهایم خواب دیو و غول بود

خواب می دیدم که غرق آتشم
در دهان شعله های سرکشم

در دهان اژدهایی خشمگین
بر سرم باران گرز آتشین

محو میشد نعره هایم بی صدا
در طنین خنده خشم خدا...

نیت من در نماز و در دعا
ترس بود و وحشت از خشم خدا

هر چه می کردم، همه از ترس بود
مثل از بر کردن یک درس بود

مثل تمرین حساب و هندسه
مثل تنبیه مدیر مدرسه

تلخ، مثل خنده ای بی حوصله
سخت، مثل حل صدها مساله

مثل تکلیف ریاضی، سخت بود
مثل صرف فعل ماضی، سخت بود

*******
تا که یک شب دست در دست پدر
راه افتادم به قصد یک سفر

در میان راه، در یک روستا
خانه ای دیدیم، خوب و آشنا

زود پرسیدم: پدر، اینجا کجاست؟
گفت: اینجا، خانه خوب خداست!

گفت: اینجا می شود یک لحظه ماند
گوشه ای خلوت، نمازی ساده خواند

با وضویی، دست و رویی تازه کرده
با دل خود گفت و گویی تازه کرد

گفتمش پس آن خدای خشمگین
خانه اش اینجاست؟! اینجا در زمین؟!

*******
گفت: آری، خانه او بی ریاست
فرش هایش از گلیم و بوریاست

مهربان و ساده و بی کینه است
مثل نوری در دل آئینه است

عادت او نیست خشم و دشمنی
نام او نور و نشانش روشنی

خشم، نامی از نشانی های اوست
حالتی از مهربانی های اوست

قهر او از آشتی، شیرین تر است
مثل قهر مهربان مادر است

دوستی را دوست معنی می دهد
قهر ما با دوست، معنی می دهد

هیچ کس با دشمن خود، قهر نیست
قهری او هم نشان دوستیست...

*******
تازه فهمیدم خدایم این خداست
این خدای مهربان و آشناست

دوستی، از من به من نزدیکتر
از رگ گردن به من نزدیکتر

آن خدای پیش از این را باد برد
نام او را هم دلم از یاد برد

آن خدا مثل خیال و خواب بود
چون حبابی، نقش روی آب بود

می توانم بعد از این، با این خدا
دوست باشم دوست، پاک و بی ریا

می توان با این خدا پرواز کرد
سفره دل را برایش باز کرد

می توان درباره گل حرف زد
صاف و ساده، مثل بلبل حرف زد

چکه چکه مثل باران راز گفت
با دو قطره، صد هزاران راز گفت

می توان با او صمیمی حرف زد
مثل یاران قدیمی حرف زد

می توان تصنیفی از پرواز خواند
با الفبای سکوت آواز خواند

می توان مثل علفها حرف زد
با زبانی بی الفبا حرف زد

می توان درباره هر چیز گفت
می توان شعری خیال انگیز گفت

مثل این شعر روان و آشنا
«پیش از اینها فکر می کردم خدا...»