شب سال نو

(این پست رو آروم و باطمانینه بخونین... اگه آرامش ندارین میتونین با یه موسیقی آرام و عمیق، چند لحظه چشمهاتونو ببندین و برین تو سکوت... یا اگه حالشو ندارین بذارین بعدا... آخه تو این پست، حرفی برای گفتن و بحث کردن نیست! فرصتیه برای چشیدن و حس کردن چیزی که بهش میگن زندگی...)

شبت بخیر ملوسکم... باورت میشه؟ سال 86 با همه لحظه هاش داره به یه خاطره دوردست تبدیل میشه... مثل سال 57 یا 75!!!

روزها پشت سر هم می گذرن و هر لحظه دارم بیشتر زندگی رو می آموزم... شادی رو عمیقتر می چشم و شوقم برای مردن و دیدن خدا بیشتر میشه!

خدایا... کی میشه از این خواب زیبا بیدار بشیم و زندگی واقعیمونو شروع کنیم؟!!! میدونم که هنوز صحنه های بی نظیری مونده که باید تماشاشون کنم و درسهای زیادی که باید یادشون بگیرم...

صحنه فشردن شونه­های همسرم با نوک انگشتهام وقتی که چشمهاش پر اشک از دست دادن یکی از عزیزانشه و از احساس تنهایی پره... شونه کردن موهای لخت طلایی پسر چهار ساله خوش زبونم با انگشتهام... محکم در آغوش گرفتن دخترم وقتی که داره خودشو تو بغلم لوس می کنه، تماشای آخرین لبخند مادرم در لحظه مرگش وقتی که دارم بر سر بالینش برای آخرین بار چشماشو می بندم که لبخندیه پر از حس آسودگی از به پایان رسوندن مسئولیتهای بیشمار زندگیش چونکه تونست پسرهاشو به سرانجام برسونه و دیگه انصافا وقتشه که بره جایی که پاداش اینهمه فداکاریشو بگیره که توی زندگیش شادی چندانی ندیده...

آره، صحنه زیباییه پیر بودن وقتی دستهات چروکیده و پر از لکه اما اطرافیانت مثل موری دوستت دارن و تشییع جنازه توی یه قبرستون زیبا که شاید خوش شانس باشی و زیر سایه یه درخت "آزاد" انجام بشه میتونه پایانی دلنشین برای فیلم سینمایی "داستان زندگی من" باشه...

کوچولوی من... احتمالا تو هم وقتی در پایان یکی از دوره­های زندگیت قرار گرفتی، وقتی داری خاطراتتو مرور می­کنی... حس کردی که انگار گذر زمان کند میشه و کش میاد تا بتونی متوجه سرعت زیاد گذشتن بقیه زمانهای زندگیت بشی... مثل لحظه آخرین پلک زدن ققنوس پیری که منتظره تا با هر چیزی که یاد گرفته و به هر جایی که رسیده آتیش بگیره تا از میان آتیشی که خاکسترش در زمان گم میشه یه ققنوس جوون متولد بشه و دوران تازه­ای رو آغاز کنه...

این تماشا کردن در انتظار سوختن خیلی پر ابهته... این لحظات تماشایی زندگی که داری به خاطره تبدیل شدن روزهای زندگیتو می­بینی... درسته که میگن هر روز داره دیروزمون به خاطره تبدیل میشه و همیشه میشه از اتفاقات آموخت اما اینجور لحظات این روند خیلی سریعتر و باشکوهتره و فرصت بالاتر پریدن خیلی بیشتره... فرصتی که ققنوس جوونی که در راهه میتونه یاد بگیره یه سطح بالاتر از ققنوس پیر فعلی بپره... فرصتی برای استراحت پیش از شروع یه زندگی تازه... و انتخاب برای یه جور دیگه زندگی کردن... حالا هر چقدر هم که زندگیت خوب بوده باشه! قدر این لحظات رو باید دونست...