علی سنتوری

سلام بانوی من،

امشب برای دومین بار، اولین سکانس صحنه آوارگی و کارتون خوابی علی سنتوری رو دیدم و گریه­ام گرفت!

میگن قدیما یه پادشاه با همسر باردارش تو کشورش گردش می­کرد تا در یکی از شهرها، همسرش دچار درد زایمان میشه و به بیمارستان میره... در طول مدت سه روزی که همسر پادشاه در بیمارستان وضع حمل می­کرد بیمارستان قرنطینه بود و جز زنهای باردار در حال زاییدن، هیچکس دیگه حق ورود به بیمارستانو نداشت! پس از وضع حمل ملکه، پادشاه بار عامی در شهر ترتیب داد و همه مردم شهرو دعوت کرد و به اونها گفت: «من فرزندم را با یکی از کودکانی که طی این سه روز در بیمارستان متولد شده­اند عوض کرده­ام تا زیر دست شما پرورش بیابد. من سالها بعد به این شهر برمی­گردم تا کودکم را بگیرم و به قصرم ببرم. لطفا به او خصوصیات نیک اخلاقی آموزش دهید! پادشاه این را گفت و از شهر رفت...

سالها گذشت و در این مدت هیچ پدری برای خالی کردن دق دلیشان پسرشان را نزدند. مادران با اغماضهای بیجا لوسشان نکردند و مردم شهر به آنها احترام گذاشتند... تا هجده سال بعد پادشاه به شهر برگشت.

پادشاه دستور داد تمامی کودکان متولد شده در تاریخ مزبور را جمع کنند. بسیاری از آنان، به جوانهایی بسیار دانا، نیرومند، خوش­اخلاق و نیکو سیرت شده­بودند چرا که هر یک، همچون یک شاهزاده شایسته پرورش پیدا کرده بودند. پادشاه به مردم گفت این جوانان افتخار این شهر شده­اند و سازندگان آینده این سرزمین خواهند بود! اگر هر انسانی حس می­کرد فرزندش یک شاهزاده است دنیا دگرگون میشد!

ببینم تو وقتی یه معتادو کنار خیابون می بینی چه حسی بهت دست میده؟ ازش متنفر میشی؟ یا اعتقاد داری هر چی سرش اومده حقشه و نسبت بهش بی­توجهی؟ شایدم از اونجایی که سرت گرم کلی کاره فرصت نمی­کنی بهش توجه کنی؟ من که همیشه از این دم میزدم که خواست خود آدم در نهایت تعیین ­کننده هست و چشمش کور ولی مدتیه که احساس می­کنم تاثیر محیط و تربیت مطمئنا خیلی زیاد میتونه منجر به افزایش یا کاهش احتمال انحراف بشه... و اینجاست که دم زدن مداوم از مقصر خودشه! شونه خالی کردن از زیر بار این مسئولیته... ما از بس توی این سیستم مقصریابی بزرگ شدیم یاد گرفتیم که آدم هر چی ضعیفتر باشه مقصرتره و بیشتر قابل سرزنشه. یاد نگرفتیم که نسبت به ضعیف­ترها بیشتر مسئولیم و یاد نگرفتیم بدون قضاوت بهشون خیره بشیم و بذاریم قلبمون براشون بتپه! معتادا خیلی بیشتر دلشون واسه یه دل سیر خندیدن و رقصیدن تنگ شده!

دفعه بعد وقتی یه معتادو ببینم، میخوام یه عمر زندگی­شو، با تمام آرزوها و رویاهاشو ببینم... بچه­گیشو، لبخندهای شادشو، حسرتهاشو، ذوقشو وقتی که یه بستنی دستش می­گرفت! قیافه سیاه سوخته زشت و دماغوی بامزه­شو با لباسهای کثیف و خاکیش ببینم... نوجوونیشو... اینکه یاد بگیره پشت مدرسه دعوا کنه تا حقشو نخورن! اینکه یاد بگیره بترسونه تا ترسشو نبینن و دستش نندازن... وقتی که اولین سیگارو کشید که خودش نمی­دونست چرا اینقدر دلش میخواست دوستهاش داخل آدم حسابش کنن و احترام نداشته زندگیشو اینجوری به دست بیاره! وقتی نگاهش به یه دختر زیبا می­افتاد و دلش محبت میخواست! وقتی برای پر کردن قلبش از عشق، راهی جز متلک انداختن به دخترها و ترتیبشونو دادن از اطرافیانش یاد نگرفته بود... وقتی توی تنهاییاش احساس می­کرد این زندگی رو دوست نداره ولی تا بقیه دوستهاش می­رسیدن به زور لبخند میزد تا جلوشون کم نیاره و احترامی که یه عمر آرزوشو داشت رو از دست نده... وقتی که تنها راه فراموش کردن غصه­هاشو در مواد مخدر می­دید...

آره! قبول دارم که اگه با تموم وجودش می­خواست می­تونست نذاره این بلا سرش بیاد اما آیا وقتی من به اون پسر بچه­ای که دیروز کنار خیابون کز کرده بود و داشت گریه می­کرد توجهی نکردم و با خودم گفتم حتما داره حقه می­زنه تا یه چیزی رو بفروشه نمی­تونستم با جلو رفتن و حداقل گذاشتن دستم روی شونه­اش، به سهم خودم جلوی معتاد شدنشو در آینده بگیرم؟!...

ضمنا اگه تو هم علی سنتوری رو دیدی 1500 تومن پول به شماره حساب تهیه کننده­اش بفرست. تا حالا کلی پول براش فرستادن! واقعا حقشه... اینو به دوستهات هم بگو!