بچه ها و جنگ

سلام عزیز دلم...

من امروز عکس سربازهای آمریکایی در عراق رو دیدم و حسابی تکون خوردم! منظورم این نیست که بگم این آمریکاییها نمیخوان بگن ما چقدر ملت مهربونی هستیم!

منظورم معنای جنگه که از بس شنیدیمش مثل تیک تیک ساعت اتاق پذیرایی خونه­مون بهش عادت کرده­ایم... شوک این عکسها اینقدر قوی بود که عادتمو شکست و باعث شد بتونم یه بار دیگه این هیولای مهیب رو که پشت نام معمولی و روزمره شده جنگ پنهان شده، رو ببینم! چه جوری میتونم حسی رو که در حین دیدن این عکسها داشتم رو بهت بگم تا تو هم حسشون کنی و چند قطره اشک توی چشمات حلقه بزنه نه فقط اینکه سرتو تکون بدی و بگی متوجه منظورم شدی و بعد هم بری سراغ ادامه مطلب!

نمیدونم چی باید بگم؟ باید بگم اینهایی که ­توی جنگ مردن پدر و مادرهای فداکاری بودن که مثل پدر مادرای ما زندگیشونو وقف بچه هاشون کرده بودن؟ و اونهایی که دارن میکشن هم پدر و مادرهایی همینقدر فداکار و مهربونن؟...

و این وسط این بچه ها هستن که با مردن پدر و مادرشون پس از یک گریه چند روزه، این عقده یک عمر توی دلشون میمونه و حس تنهایی و ترس و کمبود محبت، یک عمر دنبالشون میکنه!!!

من خودم که بابام مرده و اون محبت رو ندیدم چطور میتونم کاری کنم که اینهمه ترس و تنهایی رو درک کنی و تاثیرشو روی تک تک کارهای زندگیم ببینی؟!... آخه چرا آدمها وقتی دارن یکی رو می کشن یادشون نمی افته که اون یه بچه ای داره که هر روز کارش اینه که بپره بغلش تا ببوسدش؟

چرا آدمها به کشتن همدیگه عادت می­کنن؟ چرا به این راحتی به خودشون حق میدن که آدمها رو بکشن؟ چرا موقع کشتن همدیگه، صدای گریه بچه­ها رو نمی­شنون و نمی فهمن یه بچه داره دلش کنده میشه از بس واسه باباش تنگ شده؟!

چرا آدمها وقتی قلبشون با دیدن خنده بچه خودشون پر می­گیره حدس نمیزنن که شاید بقیه بچه­ها هم همینقدر عزیز و دوست داشتنی باشن و باید مراقبشون باشن؟

چرا وقتی میخوان یکی رو بکشن به بچه هاش فکر نمی کنن و یادشون نمی افته که وقتی بچه بودن اگه باباشون جلوی چشمشون می­مرد چه حالی بهشون دست میداد؟

توی قرآن دیدم که فقط چند تا کار هستن که انقدر وحشتناکن که اگه یه نفر انجامشون بده خدا گفته هرگز(!) از جهنم بیرونش نمیاره!!! و من همیشه از خودم می­پرسیدم : مگه کشتن یه آدمی که حقش نیست کشته بشه، چقدر بد و وحشتناکه که خدا در قرآن اعلام کرده هزاران و میلیونها و میلیاردها و تریلیاردها سال آتیش براش کمه؟ و چرا خدا در قرآن میگه چنین کشتنی، مثل کشتن تمام انسان­هاست؟!!!

مطمئنم که بعد از این حرفها، همه­مون بعد یه مدت، یادمون میره و سرمون به زندگی گرم میشه اما امیدوارم پیش از اینکه در اون دنیا از شدت وحشت ناشی از عمق فجایع بعضی رفتارهامون، رنگ از رومون بپره الان بتونیم حسشون کنیم و مسئولیت خودمونو به خاطر بیاریم و نگیم جنگ عراق به ما چه ربطی داره؟... بدونیم که ما هم به عنوان یه انسان وظیفه داریم ببینیم چه کاری از دستمون بر میاد تا بتونیم آدمهای دوروبرمونو آگاه کنیم تا اون دنیا سرمونو از خجالت پائین نندازیم... من هم در جنگ عراق و بی پدر و مادر شدن این بچه­ها مسئولم و باید کاری کنم... کاری هر چند کوچیک... شاید در حد نوشتن یه پست یا گفتن این حرفها به چند تا دوست...

کاشکی رییس ارتشهای همه کشورهای دنیا بچه ها می شدند...

آخه اونها مردم همه کشورهای دنیا رو به یک اندازه دوست دارند! هم میهنانشونو عزیزتر و مهمتر از غیر هم میهنانشون نمیدونن!!!

چون برای اونها زبان و فرهنگ و تاریخ مشترک ملاک عزیزتر بودن نیست! برای اونها ملاک ارزشمندی آدمها میزان محبتشونه و خیلی سریعتر از آدم بزرگها کشف می کنن که همه آدمهای دنیا این زبونو بلدن...

برای اونها به دست آوردن یه کفش جدید باارزشتر از به دست آوردن یه کشور جدیده چون میشه پوشیدش یا زیر بالش گذاشتش و باهاش حسابی حال کرد...

حالا به عکس پایین خیره شو و ببین چه حسی داره؟ من که هر چی تماشاش می کنم سیر نمیشم