ماجراهای خانه ما

سلام خانم محترم... پیش از شروع نامه لازمست بابت تاخیری که بین نامه­هایم به وجود آمد عذرخواهی کنم. لطفا بمناسبت این خطایم لطفتان را از من دریغ نکنید و از خواندن نامه­هایم دست برندارید. لازمست بگویم پس از اینکه مریم خانم ان نکته بسیار مهم را به من یادآور شد تمام مدت را در این دلهره بسر می­بردم که سریعتر برایتان نامه بنویسم اما باور کنید نتوانستم... بجون خودم که... آخه میدونی چیه؟

پس از خواندن نظر مریم فرشته نگهبانم به سراغم آمد و با لحنی سرزنش­آمیز بمن گفت: «به این فکر کردی که در تموم این مدت اون داشته نامه­هاتو میخونده... اون دلش میخواد نامه­هاتو بخونه... و الان خوشحال نیست از اینکه براش نامه نمی­نویسی! اون الان داره فکر می­کنه که دیگه بطور مداوم به وبلاگت سر نزنه و دلش که کم کم داشت ازت خوشش میومد تا تصمیم بگیره بیاد سراغت دوباره داره گرمیشو از دست میده...» و من کلی خجالت کشیدم! میدونی چیه؟ انقدر اتفاقات قشنگ و باحال توی زندگی آدم می­افته که آدم یادش میره حواسش به چیزهای دیگه هم باشه... آخه خودت انصاف بده... وقتی هیچ خبری به آدم نمیدی از اینکه داری نامه­هاشو می­خونی آدم ناامید میشه دیگه! خوب بگذریم...

امروز گفتم برات از خونواده­ام بگم! بالاخره تو باید بدونی که وقتی بناست بری با یکی یه عمر زیر یه سقف زندگی کنی خانواده­اش چه جور آدمایین؟ هفته پیش که چهار روز خونه بودم (آخ که مثل برق گذشت...) گفتم دو تا ماجرا رو برات تعریف کنم خودت دستت میاد.

ماجراهای خانه ما (پرده نخست)

مکان: بهارخواب (تراس) خانه خودمان

زمان: پس از خوردن سحری

موقعیت: شرشر باران

بازیگران: مسعود، مجید (داداش کوچیکم که شش سال ازم کوچیکتره)، مامان

هنگامی که صحنه به آرامی روشن می­شود مجید در حالیکه شکمش را با تموم وجود بیرون داده است روی تراس لمیده است و باران را تماشا می­کند. مسعود در داخل اتاق در حال خشک کردن دست و صورتش است.

مجید – چه کیفی داره آدم بارونو تماشا کنه! (در همین حین مامان سفره بدست بیرون می­آید تا آنرا در حیاط بتکاند)

مامان – (خطاب به مجید) یعنی نمی­تونستی توی جمع کردن سفره کمک کنی؟! تو عجب بشری هستی؟!» (مامان همیشه خسته است.)

مسعود – (در تائید حرف مامان) تو خجالت نمیکشی اینقدر میخوری حتی حاضر نیستی سفره رو هم جمع کنی؟!» (زمان به عقب بازمی­گردد و دوربین نشان می­دهد که مامان غذای مجید و مسعود را اشتراکی در ماهیتابه­ای ریخته بود اما پیش از آنکه مجید از خواب­آلودگی به خودش بیاید مسعود همه غذایش را خورد. البته سر آخرین لقمه مجید جنبید اما مسعود فرزتر حتی آن لقمه را هم خورد بنابراین به مجید حتی یک لقمه غذا هم نرسیده بود!)

مجید - «من که ازت راضی نیستم غذای منو خوردی مگه اینکه بیای بوسم کنی وگرنه روزه­ات باطل میشه...» (مسعود به طرف مجید می­رود تا او را ببوسد.)

مسعود - «البته چون نارضایتی تو مال غذای پیش از اذان بود روزه رو باطل نمی­کنه...» (و در همین حین صورتش را می­بوسد اما ظاهرا مجید پرتوقع­تر از این حرفهاست.)

مجید – «بالاخره مال من، بدون اجازه صاحبش الان توی حریم شکم توئه!» (و در حالیکه صورتش را برمی­گرداند) «... باید اینور صورتم رو هم ببوسی!» (در حالیکه مسعود دارد اونور صورت مجید را می­بوسد مامان میرود بالای سر هشت جوجه­اردک خوشگل خارجی که داریم تو خونه­مون بزرگشون می­کنیم و الان سرشونو کرده­ان لای بال و پر مامانشون و خوابن.)

مامان – «ببینین قدرتی خدا رو... این جوجه اردکها رو مامانشون چه جوری زیر بال و پر خودش جمع کرده؟!» (مجید و مسعود به هوای تماشا می­روند بالای سر آنها)

مجید - «چشمهای گرد مامانشونو نگاه کن چه مهربونه؟... مرغها که بچه­دار میشن انقدر بداخلاقن که...» (سپس رو به مامان می­کند) تو چرا هیچ وقت بال و پر نداشتی ما رو زیر بال و پرت جا بدی؟»

مامان – (در حالیکه می­رود به طرف رختخوابش) «گم شو بگیر بخواب صبح باید بری دانشگاه...  » (تصویر به آرامی Fade می­شود...)

ماجراهای خانه ما (پرده دوم)

مکان: اتاق خواب خانه خودمان

زمان: چیزی نمانده به افطار

بازیگران: مسعود، مجید و مامان

اونروز من پای کامپیوتر نشسته بودم و داشتم فیلم سینمایی ماموریت آقای اونیل رو تماشا می­کردم. مامانم توی آشپزخونه در حال آماده کردن افطاری بود که مجید اومد تو اتاق... سرم گرم فیلم بود که مجید بی­مقدمه گفت: «رفتم تو آشپزخونه که دیدم رادیو داره از سالمندان و زندگیشون میگه... یه آهنگ خیلی غم­انگیز هم گذاشته و مامان داشت در حال درست کردن غذا هق هق می­کرد. به چشمهاش که نگاه کردم دیدم واسه حال و روز سالمندان و تنهایی اونها گریه­اش گرفته و چشمهاش سرخ شده... رفتم و بوسیدمش و اون که فهمید من متوجه ناراحتیش شدم رفت چشمشو شست... اومدم بهت بگم که بیای...» من از جام پا شدم و همراه مجید رفتم توی آشپزخونه که دیدم مامان وانمود می­کنه حواسش به غذاشت و سرشو هم بالا نمی­آورد که با نگاه کردن به چشمهاش بفهمم... اینجور موقع­ها مامان مثل دختربچه­های خجالتی میشه... گمونم یاد تنهائیهاش افتاده بود و به سرنوشت خودش فکر میکرد... از پشت بغلش کردم، شکمشو قلقلک دادم و لپهاشو بوسیدم! گفتم: «قربون مامانی خودم...» زیر لبی زمزمه­ای کرد که مثلا داره تشکر میکنه که یه وقت متوجه بغض توی صداش نشیم. آره خلاصه کلی سربسرش کردم... بهش گفتم چقدر دوستش دارم و اینکه حاصل زحماتش بعد از اینهمه سال داشتن سه تا بچه شده که دوستش دارن و هیچوقت اونو توی سالمندان رها نمی­کنن! این شد که دیدم دوباره لبخند روی لبهاش نشست و سرحال اومد. نشونه­اش این بود که وقتی مجید سربسر مامان گذاشت مامان دستشو برد طرف جاروش تا مجید حساب کار دستش بیاد و فلنگو ببنده...