واسه یه مشت آب چشمه

شب جمعه ملودی قشنگم بخیر... اسمت همینه نه؟ گیریم درست حدس نزده باشم ولی بالاخره من به اسمی احتیاج دارم تا بتونم صدات کنم دیگه! تصورشو بکن... وقتی میگم ملودی قشنگم! یا ملودی شیرین زندگیم! چقدر کیفش بیشتره تا اینکه بدون اسم صدات کنم!

ضمنا این خودش می­تونه یه تهدید دوستانه باشه! گمونم به صلاحته زودتر سرراهم پیدات بشه چون اگه من به این اسم عادت کنم دیگه باید قید اسم واقعیتو در زندگی مشترکمون بزنی...

(از همین الان گفته باشم­ها...)

وای که اگه بدونی الان دارم چیکار می­کنم؟! تصورشو بکن... روی یه تکه سنگ نشسته­ام و در حالیکه عطر مست کننده گل یخ اطرافمو پر کرده دارم از آب خنک، زلال، سبک و شفاف یکی از چشمه­های حوالی رودبار می­نوشم!

 اشک زلال کوهستان که از دلش به روی گونه­هاش جاری میشه... اشکی از سر شادی... آبی که شرشر ملایمش گوشهاتو غلغلک میده و از حرفهای دل کوه برات میگه... آوازی نجواگونه در ستایش زندگی...

قدیمها تعجب می­کردم که چطور قرآن میگه همه موجودات، جاندار و بیجان دارن پیوسته خدا رو شکر و ستایش می­کنن! اما حالا که زبون رودها، گیاهان، پرندگان و خیلی از جانوران دیگه رو یاد گرفته­ام می­تونم بگم که قرآن راست می­گفت! آخه قبلاها فکر می­کردم شکر کردن بیان چندتا کلمه هست و از خودم می­پرسیدم آخه گیاهان این کلمه­ها رو دارن به چه زبونی میگن؟!

اما الان دیگه می­دونم شکر هر نعمت در بهره­گرفتن صحیح از اون و اهدا کردنش به خود و هدیه دادنش به دیگرونه... الان می­دونم که هر کس با هر زبونی وقتی به نوای پرندگان یا رودخانه­ها دل بسپره یا گلها رو تماشا کنه صدایی رو به زبون احساساتش می­شنوه که بهش میگه شاد باش... غصه­ها رو فراموش کن... زندگی خیلی زیباست...

شاید نه با کلمات بلکه به زبان احساسات... به زبانی که خیلی وقت پیش، وقتی بچه بودیم اونو کاملا بلد بودیم... همون زبونی که وقتی حتی نمی­تونستیم درست حرف بزنیم با یه نگاه به چهره مادرمون ازش می­شنیدیم که غمگینه و بعد بدون هیچ کلامی سعی می­کردیم خوشحالش کنیم! زبونی که الان اکثرمون فراموشش کردیم... الان دیگه اکثرمون نمی­تونیم صدای فقری که چهره خیلی از آدمهای شرافتمند داره فریاد می­زنه رو بشنویم... "مستمندان آنانی نیستند که دست نیازبه سویت دراز می­کنند... آنانی هستند که از شدت حیا فقر خود را ابراز نمی­کنند و تو می­توانی آنها را از چهره­شان بشناسی..." (قرآن مجید)

آره! من کم کم دارم با این زبون آشنا میشم... می­تونم بشنوم که کوهستان داره با صدایی آرام و خواب­آلوده داره شادیهاشو بدون دریغ برای همه میگه تا این شادی رو به همه هدیه کنه... این هدیه دادن یعنی استفاده درست از نعمتهای خدا و این یعنی شکر!

از این صحنه زیباتر چی می­تونه باشه؟ نشستن روی یه سنگ، بلعیدن عطر شرمگین و ملیح گل یخ و نوشیدن از آب خنک و زلال چشمه... برای من که رسیدن به این تجربه خیلی راحت بود! 1000 تومن برای خرید یه شیشه اسانس گل یخ و 250 تومن هم برای دو مشت آب خنک، شفاف و زلال چشمه در یک بطری آب معدنی! بعدشم نشستن رو یه سنگ و جرعه جرعه نوشیدن آب با چشمهای بسته در حالیکه عطر روی مچ دستهات بینی­تو پر کرده!

وای که این کشفهای بشر چقدر عالی­اند؟!!! حیف که اکثر آدمها فقط برای رفع تشنگی یا رهایی از سنگ کلیه از این آب می­نوشن! حیف که اکثر آدمها برای در نیومدن بوی عرق تنشون یا جلب توجه دیگرون از این عطرها استفاده می­کنن! شبت بخیر گل قشنگ من... خوابهای خوب ببینی...