پینکی و حسین علی

عصر روز چهارشنبه شاهزاده خانم دوست داشتنی و مهربون من بخیر... امروز یه عصر ملایمه... از اون عصرهایی که حتی نور خورشید هم دستاشو زده زیر چونه­اش و با تنبلی روی درختهای پارک لمیده و داره آدمها رو تماشا می­کنه... دلم میخواد یه گوشه بشینم و بی­حرکت آدمها رو تماشا کنم... امروز با دو تا موجود جالب و دوست داشتنی آشنا شدم! جفتشون خیلی ناز و دوست­داشتنی­ان... پینکی و حسین علی!

با پینکی، بالای شهربازی بچه­های پارک طالقانی آشنا شدم و با حسین علی دویست متر پائین­تر...

پینکی یه توله سگ پشمالوی شش ماهه از نژاد تری­یره... یه گوله پشم سفید که دو تا چشم و یه بینی ازش بیرون زده وحسین علی یه پسر 25 ساله با چشمهای چپ و ضریب هوشی زیر حد نرماله!

خانواده پینکی یه زن و شوهرجوون هستن با یه دخترتپل مپل 8-7 ساله بنام نیکی که پینکی رو وقتی 20 روزش بوده 300 هزارتومن خریدن. از اون طرف مادر حسین علی مرده و پدرش نگهبانه... حسین علی به مدرسه شبانه رفت که اونجام نتونست از پس کلاس اول بربیاد پس تنها از حوالی مشهد اومد تهران و کارگر شهرداری شد با حقوق ماهی 150 هزار تومن که خرج خورد و خوراک و لباسشه و شبها در خوابگاه شهرداری زندگی می­کنه...

پینکی خیلی سرحال و شاده آخه معمولا روزها نمیارنش گردش... اون با هیجان جست و خیز می­کنه... دنبال مورچه­ها می­کنه... ته چوب سیگارها رو به دندون می­کشه... مثل یه پادری روی زمین دراز می­کشه (به حدی که آدم دلش میخواد کفششو رو موهای سفید بدنش پاک کنه!) و با حرارت و شادی دستمو می­لیسه...

اما حسین علی هر روز عصر پس از اتمام کارش میاد اینجا... امروز هم در حالیکه یه گل صورتی تو دستش گرفته در حالی که داره زیر لب ترانه­ای رو زمزمه می­کنه و با پاهاش رو زمین ضرب گرفته مدام گلشو بو می­کنه... هر چند دقیقه یکبار هم میره پای آبسردکن و یه مشت آب می­خوره و مثل اکثر عقب­مونده­ها که مدام یه رفتارو تکرار می­کنن برپارها و بارها دست خیسشو به شلوارش می­کشه تا خشک بشه... خیلی محتاط و از سر ترس اینکه کار بدی نکنه (ترسی که بخاطر سالها شنیدن عبارت «مواظب باش» دیگرون تو ذهنش نشسته) مشتاق و شرمزده به دخترهای خوشگل رهگذر خیره میشه... یا از دور که یه گربه رو زمین می­بینه میره جلو و در چند متریش رو زمین می­شینه و پیش پیش می­کنه بلکه بیاد جلو... گربه­هه هم که انگار به بی­آزار بودن حسین علی پی برده عوض فرار کردن با حالتی بی­اعتنا و حاکی از عدم علاقه، به بررسی زیر بوته­ها ادامه میده...

پینکی امروز خیلی غذا خورده و خانواده­اش نگران هستن که بالا بیاره... اونها هر روزموهاشو با برس سیمی شونه می­کنن تا خون زیر پوستش بیشتر جریان پیدا کنه و موهاش بلندتر بشه... معمولا موهاشو بالای سرش می­بندن (گاهی با کش و گاهی هم گیس­باف) اما امروز در حالیکه رهگذرها با علاقه تماشاش می­کنن بابای خانواده با علاقه بغلش کرده و داره آت آشغالهایی که موهای مثل جارو دستی پینکی از روی زمین جمع کرده­ان رو از روی تنش تمیز می­کنه... اما حسین علی رو هیچ کس نمی­بینه! اون لباسهای کارگری و قیافه زشت و پوست آفتاب­سوخته و چشمهای چپش که عقب­موندگیشو دارن داد میزنن حتی جای یه نگاه ترحم­آمیز برای مردمی که اومدن پارک تا این روز تعطیلو خوش بگذرونن باقی نمی­گذاره... اما اون حرف زدنو خیلی دوست داره... واسه همین وقتی میرم پیشش میشینم و سرحرفو باهاش باز می­کنم با ذوق و شوق جوابمو میده! از چیپسهام ورمیداره و همه­اش میگه: «ما چاکرتیم!»

از نظر من جفتشون به یک اندازه ناز و دوست داشتن­ان! گیریم که هر کدومشون یه جور... قدیمترها وقتی در برابر این صحنه­ها قرار می­گرفتم زودی به نتیجه­گیری می­پرداختم که عجب ما آدمها به هم بی­توجهیم و... ولی الان فقط از شگفتی دنیا که این همه چیزهای عجیب رو انقدر نزدیک هم می­چینه حیرت می­کنم... زمین خیلی بزرگه و توش پر از دنیاهای متفاوته! دنیای حسین­علی و دنیای پینکی...