خودمون باشیم

صبح دختر ناناز بابایی بخیر... امیدوارم دیشب خوب خوابیده­باشی... (بهت گفتم خیلی دلم میخواد یه بار وقتی خوابی تماشات کنم؟) دیشب یه اتفاق فوق­العاده افتاد... برگشتنی از باشگاه، مهدی با ماشینش منو تا ایستگاه مترو رسوند. مهدی معمولا اینکارو می­کنه... نمیدونم مهدی رو بشناسی یا نه؟ یکی از دوستام تو باشگاهه که موهای لَخت خیلی قشنگی داره و همیشه دم اسبی می­بندتشون...

از اون آدمهای خاصیه که بی هیچ دلیل خاصی دوستشون داری و همیشه راحت میتونی محکم بغلشون کنی و با خیال راحت بفشاریشون!...

آره... توی ماشین، اون که دیگه عادت منو می­دونست پرسید: «ابی بذارم؟» و این شد که چند لحظه بعد صدای ابی در بلندترین حد ممکن ماشینو پر کرد... بعد از این همه سال گوش کردن ابی، اخیرا به این نتیجه رسیده­ام که من شیفته گوش­کردن ابی توی ماشینم!

بازی بی­قیدانه نتهای سبک و شفاف گیتار که مثل ماهیهای کوچولو میون جریان پیوسته سیال ریتم اینور و اونور می­پرند و تو رو، شناور در فراز و فرود موجهای رقصان ملودی بالا و پائین می­برند...

وقتی با صدای آخر گوششون می­کنی می­تونی با تموم وجود حسشون کنی... تک تک سلولهای بدنت، بعد از آخرین فرود دلنشین و دلبرانه ملودی آغازین آهنگ رازقی، با حس تعلیق غریب و نامعلوم «از تو تا ویرونی من...» به پرواز درمیان و از صلابت این مصرع، طی یه مدولاسیون حیرت­انگیز، دور خودت می­چرخی و با یه فرود نرم، سریع و شگفت­انگیز که هر چقدر هم که بخوای بری تو بحر زیرو بمش، نمی­تونی زیبائیشو تحت تسلطت دربیاری به حس نرم و پر از دریغ «از تو تا مرز شکستن...» می­رسوندت!

یا در فرود محشر روی کلمه عشق در «سهمی از رجعت انسان، سهمی از خدا شدن باش... سهمی از معجزه عشق، سهمی از معراج من باش...» که چنان هری دلت می­ریزه پائین که انگار توی دلت خالی شده... اگه میخوای حسی رو که میگم درک کنی سعی کن همراهش بخونی با تمام فراز و فرود و زیر و بم و حس وحالش... اوجهاش از جا می­کندت و تا جایی که باورت نمیشه بالا می­بردت... «ستاره پر پر می­کنی، ای نازنین گریه نکن...» و حتی از اونهم بالاتر وقتی که پس از «ای خدا بی­آرزو موندم...» میخوای بگی «آرزوی تازه می­خواهم...»

وای که چقدر خارق­العاده­اس!!! همین بود که وقتی ساعت 10 شب به ایستگاه متروی ایران خودرو رسیدم روی پام بند نبودم و داشتم می­رقصیدم... یعنی رقص که نه... یه جور جست و خیز... وقتی که از خوشحالی روی پاهات بند نیستی و هی بپر بپر می­کنی... می­پری بالا... رژه میری... دستاتو باز می­کنی و دور خودت می­چرخی... به در و دیوار تعظیم می­کنی و از این جور کارها...

ایستگاه خلوت بود و تنها چهارتا پسر در جایگاه مقابل منتظر قطار بودن... منهم همینطور تو حال خودم بودم که یهو به خودم اومدم و دیدم اونها بهم خیره شدن و یکیشون داره ازم فیلم می­گیره... اون لحظه به این فکر افتادم که همه­مون سعی می­کنیم وقت خوشحالی طوری رفتار نکنیم که از نظر اطرافیانمون ضایع باشه و اطرافیانمون هم از ترس سوء برداشت ما چنین رفتارهایی نمی­کنن در حالیکه همه­مون کلی با دیدن یه چنین آدمی خوشحال میشیم... نه اینکه منم خجالت نکشم ها... نه! اما مصم هستم که خودم باشم... حداقلش اینه که وقتی لبخند اونها رو می­بینی و برات دست تکون میدن میدونی که امشب توی خونه، بجای غم و غصه­های همیشگی، چیزی خوشایند واسه تعریف کردن پیش خانواده­شون دارن!